“Tegenwoordig is iedereen een narcist.”

Lotte scrolde langs de reacties onder een nieuwsartikel over huiselijk geweld.

Ze kende de toon al voordat ze de woorden las.

“Oh ja hoor, dáár heb je er weer één.”

“Iedere ex is tegenwoordig ineens een narcist.”

“Hou toch op met die slachtofferrol, iedereen maakt fouten.”

Ze staarde naar het scherm, voelde haar adem hoog gaan.

Want ze wíst hoe het voelde — niet om een label te plakken,

maar om jarenlang langzaam afgebroken te worden,

woord voor woord, dag na dag.

En nu las ze hoe mensen lachten om precies datgene wat haar had verwoest.

🗣️ De echo van ongeloof

Waarom het bagatelliseren van narcisme echte slachtoffers monddood maakt

“Ach, iedereen heeft tegenwoordig wel een narcist in zijn leven,”

zei haar collega met een glimlach.

“Het lijkt wel of niemand meer tegen kritiek kan.”

Lotte lachte mee, uit gewoonte.

Maar vanbinnen voelde ze het bekende vacuüm:

het besef dat haar werkelijkheid was veranderd in een cliché.

Voor haar was het geen modewoord.

Het was een diagnose van verwoesting.

🧩 Het gemak van etiketten

We leven in een tijd waarin labels sneller geplakt dan begrepen worden.

Wie druk is, heeft ADHD.

Wie moe is, heeft een burn-out.

Wie dominant of ongevoelig is, is een narcist.

Het lijkt onschuldig — een manier om gedrag te duiden of bespreekbaar te maken —

maar het gevolg is dat de woorden hun gewicht verliezen.

Wanneer alles narcisme heet,

heeft niets het nog echt.

En als woorden hun gewicht verliezen,

verliest erkenning haar waarde.

💔 De tweede straf voor echte slachtoffers

Voor slachtoffers van narcistisch misbruik voelt deze oppervlakkigheid als een nieuwe vorm van onrecht.

Hun ervaringen worden in hetzelfde hokje gezet

als al die losse verhalen en grappen op social media.

“Ja hoor, daar heb je er weer één.”

“Iedereen roept dat tegenwoordig.”

Wat bedoeld is als nuchterheid,

wordt een muur van ongeloof.

De stem van het slachtoffer verdwijnt opnieuw —

niet omdat de dader haar het zwijgen oplegt,

maar omdat de maatschappij dat doet.

🧠 Waarom deze reflex bestaat

Het is makkelijker om te lachen dan om te luisteren.

Echte narcistische mishandeling confronteert ons met iets wat we liever niet geloven:

dat iemand liefde kan veinzen,

medelijden kan faken,

en doelbewust kan breken zonder spijt.

Dat beeld past niet in ons idee van menselijkheid.

Dus noemen we het overdreven.

We maken het kleiner.

We zetten het weg als mode.

We bagatelliseren wat we niet kunnen bevatten.

🩺 De maatschappelijke schade

Deze collectieve reflex heeft gevolgen.

Wanneer het woord narcist te pas en te onpas gebruikt wordt,

neemt de geloofwaardigheid van echte slachtoffers af.

Hulpverleners, vrienden en familie horen het zó vaak,

dat ze afgestompt raken —

en niet meer weten wanneer het écht ernstig is.

Zo worden mensen die al ontwricht zijn door psychisch geweld

nog een keer ontkend,

maar nu door de samenleving die hen had moeten beschermen.

Het ongeloof is de echo van de oorspronkelijke mishandeling.

💬 Wat er moet veranderen

• Gebruik woorden zorgvuldig. Niet elk lastig mens is een narcist.
• Luister naar de context, niet naar het label.
• Wees alert op gemakzuchtige aannames.
• Erken de diepte van echt misbruik.
• Stop met grapjes die leed trivialiseren.

Want zolang narcist een woord blijft voor grappen, memes en datingtips,

blijft de werkelijkheid van narcistisch misbruik onzichtbaar —

en de echte slachtoffers onhoorbaar.

🕊️ Slot

Het probleem is niet dat mensen praten over narcisme.

Het probleem is dat te veel mensen praten,

zonder te weten waarover.

En terwijl de wereld lacht om het woord,

vechten de echte slachtoffers in stilte

om geloofd te worden.

⚖️ Het Ongeziene Systeem – Tussen licht en schaduw van herstel en miskenning

Waar verhalen inzicht brengen in macht, menselijkheid en herstel