Mark geloofde zijn zus.

Tenminste… dat dacht hij.

Tot ze begon te vertellen over haar man — zijn zwager.

Wat ze zei, klonk als iets uit een film: te duister, te berekend, te mensonterend.

Mensen konden toch niet zó zijn?

Niet zó koud, zó zonder geweten?

Hij wilde haar begrijpen, echt,

maar iets in hem verzette zich tegen het besef dat dit bestond.

En precies daar, tussen geloof en ongeloof,

raakte haar waarheid verloren.

🫀 Wat je niet kunt bevatten

Waarom het moeilijk te geloven is — en toch waar

“Ik geloof je hoor,” zei hij zacht.

“Maar misschien bedoelde hij het niet zo?”

Zijn zus glimlachte flauwtjes.

Ze wilde dankbaar zijn voor zijn poging tot begrip,

maar diep vanbinnen voelde ze het weer gebeuren —

dat onzichtbare moment waarop haar werkelijkheid werd gereduceerd tot een misverstand.

Hij zag haar pijn, maar kon het niet rijmen met zijn eigen beeld van zijn zwager:

de behulpzame man op verjaardagen, charmant, beleefd, voorkomend.

De man die grapjes maakte met de kinderen, die koffie inschonk voor iedereen.

Hoe kon dát dezelfde man zijn die haar met woorden sloop,

die elke schuld bij haar neerlegde terwijl híj degene was die het had gedaan —

een meester in het verdraaien van waarheid tot zij begon te twijfelen aan zichzelf.

“Iedere relatie heeft weleens spanning,” had hij gezegd.

“Misschien begrijpen jullie elkaar gewoon niet meer.”

Maar in die goedbedoelde woorden ging haar waarheid opnieuw verloren.

🧩 Waarom het zo moeilijk te begrijpen is

De daden van een narcist zijn niet logisch.

Ze volgen geen herkenbaar patroon, geen menselijk ritme.

De afwisseling tussen warmte en kilte, charme en wreedheid

maakt het onvoorstelbaar dat één persoon dit bewust doet.

Voor buitenstaanders voelt het onrealistisch, overdreven, soms zelfs onmogelijk.

“Zo erg kan het toch niet zijn?”

“Als het echt zo was, zou hij dat toch niet durven doen?”

Maar dat ongeloof zegt niets over het slachtoffer —

het zegt iets over hoe diep deze werkelijkheid verborgen ligt

voor wie haar niet heeft geleefd.

🧠 Het menselijk brein zoekt logica

We willen geloven dat de wereld voorspelbaar is.

Dat mensen fouten maken uit onmacht, frustratie of miscommunicatie —

niet uit berekende intentie.

Het idee dat iemand doelbewust kan breken,

zonder schuldgevoel, zonder spijt,

past niet in ons beeld van menselijkheid.

Narcistische mishandeling tart ons begrip van goed en kwaad,

en precies daarom blijft ze onzichtbaar.

Omstanders noemen het “ruzie”, “toxic”, of “ongezond”.

Woorden die veiliger klinken dan “mishandeling” —

maar ook woorden die het leed verzachten tot iets wat het niet is.

💔 Voor het slachtoffer is het geen overdrijving

Voor slachtoffers voelt het alsof ze in een parallelle werkelijkheid leven.

Ze ademen dezelfde lucht als de rest van de wereld,

maar leven in een andere dimensie van waarheid.

Hun verhaal klinkt overdreven,

omdat het zó onmenselijk is dat het bijna fictie lijkt.

Maar voor hen is het de enige realiteit —

een realiteit waarin verwarring, angst en hoop elkaar afwisselen

totdat er niets van henzelf overblijft.

Ze overdrijven niet.

Ze proberen te overleven in een werkelijkheid die niemand gelooft.

🩺 Wat hulpverleners en omgeving kunnen doen

• Erken het onbegrijpelijke. Je hoeft het niet te snappen om het serieus te nemen.
• Luister zonder logica te zoeken. De patronen zijn anders dan je gewend bent.
• Wees voorzichtig met relativeren. Goedbedoelde twijfel voelt als verraad.
• Weet dat ongeloof extra pijn doet.
• Geloof dat wat je niet kunt bevatten, toch waar kan zijn.

🕊️ De brug tussen ongeloof en erkenning

Begrip begint niet bij kennis,

maar bij de moed om te geloven dat iets waar kan zijn,

zelfs als het jouw wereldbeeld tart.

Wie durft te luisteren zonder te verklaren,

zonder te corrigeren,

zonder te sussen,

brengt de eerste echte hulp.

Want wat jij niet kunt bevatten,

is voor een ander misschien de enige waarheid die nog over is.

⚖️ Het Ongeziene Systeem – Tussen licht en schaduw van herstel en miskenning

Waar verhalen inzicht brengen in macht, menselijkheid en herstel