⚖️ De gevaarlijke therapie van ‘blijf communiceren’

Hoe goedbedoelde regels slachtoffers monddood maken
Sommige vormen van hulp lijken menselijk, maar zijn dat niet.
Wanneer een systeem weigert te erkennen dat er sprake is van narcistisch misbruik,
wordt “samenwerking” een nieuwe vorm van macht.

🕯️ De inbox

Marloes opent haar mail.
Vijf nieuwe berichten,in elke mail staat haar ex in de cc, samen met de gezinsvoogd, de thuisondersteuner en haar advocaat.
“In het belang van onze dochter,” schrijft hij,
“is het belangrijk dat we transparant blijven communiceren.”
Hij noemt haar nalatig, emotioneel, onstabiel.
Altijd met nette woorden.
Hij sluit af met “hartelijke groet” —
een handtekening die ruikt naar controle.
Marloes leest, maar antwoordt niet meteen.
Ze weet: te snel reageren is impulsief, te laat is onwil.
Elk woord kan tegen haar gebruikt worden. Elke stilte ook.

’s Avonds ligt ze wakker.
Ze weet dat ze niet eerlijk kan zijn tegen de gezinsvoogd,
want de dader leest mee.
Alles wat ze zegt, wordt thuis vertaald naar nieuwe aanvallen, nieuwe dreiging.
Wat bedoeld was als open communicatie,
is een kooi geworden waarin ze haar waarheid niet meer mag uitspreken.

🧩 Wanneer hulp het geweld voedt

Binnen jeugdzorg heet dit “transparantie”:
iedereen in de cc, zodat er geen misverstanden zijn.
In werkelijkheid betekent het dat de dader officiële toegang krijgt tot zijn slachtoffer, met instemming van de instanties.

De hulpverlening ziet een vechtscheiding.
Twee ouders die moeite hebben samen te werken.
Maar wat zij niet zien, is dat er geen strijd is tussen twee gelijken.

Er is één die controleert,
en één die overleeft.

Door alles openbaar te laten verlopen, kan het slachtoffer nergens meer veilig praten.
Geen mail, geen gesprek, geen moment zonder toeschouwer.
De dader leest mee, analyseert, plant zijn volgende zet.
En het systeem kijkt toe, tevreden over de “openheid”.

📰 De stilte van de bescherming

Slachtoffers raken hierdoor afgesneden van echte hulp.
Ze durven hun angsten niet te delen, omdat elk woord dat ze uitspreken weer bij de dader belandt.

“Ik kon niet zeggen dat ik bang was,” vertelt Marloes later, “Want dan kreeg ik ’s avonds een mail met: ‘Wat heb je vandaag weer over me verteld?’”
De spanning vreet aan haar. Ze begint kortaf te worden, vergeet afspraken. En dat wordt vervolgens gebruikt als bewijs van instabiliteit.

Het systeem ziet niet dat het zelf de brandstof levert, waarop de narcist verder brandt.

⚖️ De prijs die kinderen betalen

Voor kinderen is dit verwoestend, ze zien een ouder die breekt, maar het niet mag laten zien. Ze voelen de spanning in elke overdracht, merken de angst in de stem van degene die hen beschermt.
Door de façade van samenwerking blijven ze blootgesteld aan subtiel geweld:
verdraaide woorden, manipulatie, loyaliteitsconflicten.

Waar hulp had moeten beschermen,
ontstaat een doolhof waarin het kind leert dat waarheid afhankelijk is van wie er meeleest.
De schade die dat aanricht, duurt vaak langer dan de jeugd zelf.

🕊️ Wat echte bescherming vraagt

Echte veiligheid vraagt onderscheid.
Niet alles hoeft gedeeld te worden in een gezamenlijke inbox.
Een slachtoffer moet ergens kunnen spreken zonder dat de dader meeluistert.

Hulpverlening zou moeten durven kiezen:
tussen gelijkheid op papier en bescherming in de praktijk, want zolang neutraliteit belangrijker blijft dan veiligheid, zal ieder goedbedoeld systeem het misbruik onbewust in stand houden.

“Ik vroeg om hulp,” zegt Marloes.
“Ze gaven hem mijn woorden.”

🌿 Reflectie

Hoeveel ouders worden vandaag nog gedwongen tot “open communicatie” met hun mishandelaar?Hoeveel kinderen leren dat eerlijkheid gevaarlijk is, omdat het systeem weigert te kiezen voor waarheid?

Bescherming begint niet met cc-lijsten, bescherming begint met luisteren naar wat er níet hardop gezegd kan worden.